Bu sadece bir denemedir, dikkate almayın.

Gün içinde sürekli kendi kendi ile konuşmak istiyor. Bu o insanı diğer insanlardan farklı düşünmesi isteğiydi bu doğduğundan beri içinde vardı. Önünden bir adam geçse "aaa tipe bak" diye söylenip diğer tarafta sakin olan bir cevap geliyordu "evet" sadece kuru bir evet içindeki konuşma isteğini bu tip cevaplar pekiştiriyor, zamanla içinden çıkılmaz bir hal alıyordu. Ama onun için en zevklisi tuvalette konuşmaktı, aşık olduklarını gün içinde yaşadıklarını yargılıyordu sürekli yargılarının sonun içindeki sese "neyin çabası içindeyim inan bende bilmiyorum" demekten başka bir cevabı yoktu aslında aşkları konuşmakta saçmaydı onun için nede olsa "bir heves" olarak nitelendiriyordu çünkü yaşı daha 8di. Dışarıya çıkıp pek insanlarla konuşmazdı bilim dergileri okur belgesel izlerdi. Büyüğünce "astronot olucam bennnn" diyerek gezip dururdu.

Zaman geçti büyüdü arkadaşları oldu hiç aşık olmadı, sadece sevdi o kadar süre içindeki soğuk "evet" cevapları veren sesten çok uzaklaştı, oda zamanla "beni unuttu" düşüncesi ile ona büyüğünde acı vermeye başladı soğuk cevaplar veren ses büyük bir yalnızlık oldu onun hayatına yön veren, kendi kalbini kıran, içmeye iten, kitap yazabilmesi için ilham veren, kendini küçük gören bir insan olmasını sağladı...




Bir insan en büyük korkusunu yenerse hayatta yenemeyeceği hiçbirşey yoktur.
Anonim.